Κινητό, άρα υπάρχω

Τί τρόμος σας έχει πιάσει όλους με τα κινητά, δεν μπορώ να καταλάβω. Δεν μιλάω βέβαια για την κυβέρνηση που θα περάσει, λέει, νέο μέτρο για τα καρτοκινητά και θα ξέρει ποιός έχει καρτοκινητό και πως τον λένε και ποιό είναι το ΑΦΜ του. Μιλάω για αυτούς που έχουν κινητά. Γενικά.

Είναι φοβερή εξάρτηση το κινητό. Φαντάσου μια σκηνή που να είσαι χωρίς κινητό. Καταλαβαίνω πως είναι λίγο δύσκολο να φανταστεί κάποιος τον εαυτό του χωρίς κινητό, αλλά προσπαθησε. Δεν είναι δύσκολο άμα θές. Είσαι λοιπόν έξω με φίλους κλπ, και έχεις μείνει από μπαταρία στο κινητό. Το πρώτο σενάριο είναι να σε πιάσει πανικός και να αρχίσεις να ζητάς τα κινητά των άλλων για να βάλεις την sim σου μέσα να δείς μπας και σε θυμήθηκε κανείς. Η πιό κουλ εκδοχή είναι να παραμείνεις ψύχραιμος και να πεις "οκ, σιγά". Αυτό είναι και το χειρότερο. Γιατί εκεί θα αρχίσει ο πανικός των άλλων που θα σε παρασύρει σαν ορμητικό ποτάμι.

Θα αρχίσουν να έρχονται μηνύματα του τύπου: "πού είσαι ρε" και "που σκατά χάθηκες", αναπάντητες από μάνες, πατεράδες, παπούδες, γιαγιάδες κλπ κλπ. Αρχίζουν όλοι να ανησυχούν και στο χείριστο σενάριο να αρχίζουν να παίρνουν τηλέφωνα τους φίλους σας για να μάθουν μήπως σας έχει τύχει τίποτα. Αυτά όμως δεν είναι και τα χειρότερα.

Τα χειρότερα είναι πως έχουμε κάνει το κινητό αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας, και πως να μην είναι άλλωστε, αφού είναι κινητό και μπορούμε να το παίρνουμε όπου θέλουμε, αυτός είναι και ο λόγος που φτιάχτηκε. Μένουμε ήσυχοι όταν κάποιος σηκώνει το κινητό του και φρικάρουμε όταν αυτό είναι κλειστό (τις ώρες που δεν θα έπρεπε). Ένας ηλεκτρονικός ρουφιάνος, που ιδίως όταν είναι κλειστός τις πρωινές ώρες σου κάνει τη ζωή πατίνι. Είναι η ίδια περίπτωση όπως τα καλοκαίρια στην Αθήνα. Βλέπεις απ' το μπαλκόνι σου το air-condition του απέναντι να δουλεύει και ξέρεις πως όλα πάνε καλά. Πως όλα είναι ρολόι.



ΥΓ Ας πάρει κάποιος ένα κολιέ στην Όλγα Τρέμη. Για όνομα του Χριστού και της Παναγίας...